ఎప్పటిదో ఒక రైలు ప్రయాణపు జ్ఞాపకం
చెట్లు, చేమలు, వూళ్ళు,నీళ్ళు వెనక్కు వెళ్ళిపోతూ
ఎప్పుడు అంతే
జ్ఞాపకం ఒక దాటలేని వంతెన!
ముందూ వెనకల పరిభ్రమణాల మధ్య
చిక్కుకున్న కాల నది
ప్రతి స్మతి ఒక మజీలీనే!
ఈ రైలు ఇప్పుడే ఇక్కడే
ఏదో ఒక మజిలీలోనే ఆగిపోవాలి
వెనక్కు పరుగెత్తుకుంటూ
మాటలు రాని పసితనం
ఓనమాలు దిద్దని చిటికినవ్రేళ్ళలా
అమ్మ వొడిలోకి పరుగెత్తాలి
నాన్నతో కలిసి క్రిష్ణ వొడ్డున నడవాలి
అన్నయ్యలతో తగాదాలాడాలి
అక్కయ్యతో రహస్యాలు చెప్పుకోవాలి
చెల్లెలిపై అజమాయిషి చేయాలి
నా ముద్దుల తమ్ముడిని చిటికిన వేలు పట్టుకుని
స్కూల్ దగ్గర దించాలి
పిచ్చి కలలే కాని
ఇంకా పచ్చి పచ్చిగా
కాలీ కాలని మొక్కజొన్న కండెల్లా
కన్రెప్పల కింద కదలాడుతూనే వున్నాయి
ఈ జ్ఞాపకాలకు అల్జీమర్లు, అమ్నీషియాలు తెలియవు
బెజవాడ సత్యనారాయణపురం రైల్వే గేటు!
అదే మొదటి, చివరి చిరునామా!
కల్పనా రెంటాల
touching!
Good one!
బావుంది…
ఈ జ్ఞాపకాలకు అల్జీమర్లు, అమ్నీషియాలు తెలియవు
బెజవాడ సత్యనారాయణపురం రైల్వే గేటు!
అదే మొదటి, చివరి చిరునామా!
ఎంతగా మిస్సవుతున్నారో!విజయవాడని !
కొన్ని జ్ఞాపకాల్ని తట్టిలేపారు.
Excellent!
నిజంగా చాలా బావుంది. “ది వాల్డ్ ఫ్రామ్ ఏ రైల్వే కేరీజ్” అనో మరోటో పద్యం ఒకటి మా ఎనిమిదిలో వుండేది. అదే ఇదని నా ఉద్దేశం కాదు గానీ, మీ అనుభూతి చక్కగా, మనసుకు ఆకట్టుకునేట్టుగా చెప్పారు. మాకూ వుండేది, ఓ హరిశ్చంద్రపురం గేటు. అది పడినప్పుడు ఇంటికి చేరడానికి మరో అరగంట లేటని మాకెక్కలేని నీరసం ఆవహించేది. ఇప్పుడు దానిమీంచి ఫ్లై వోవర్ మొలిచింది. ఎగురుకుంటా పోతున్నాం.
Simply Good.
సత్యనారాయణపురం నాకు కూడా గుర్తుంది. మా అమ్మానాన్నలు తూర్పు గోదావరి జిల్లా రాజోలు ప్రాంతంలో పని చేసే రోజుల్లో మా బంధువులు కృష్ణా జిల్లా ఇబ్రహీంపట్నంలో పని చేసేవాళ్ళు. నేను పాలకొల్లు స్టేషన్ లో ట్రైన్ ఎక్కి విజయవాడ వెళ్ళి అక్కడి నుంచి ఇబ్రహీంపట్నం వెళ్ళేవాడిని. గుడివాడ వైపు నుంచి వచ్చే లైన్ లో విజయవాడకి ముందు సత్యనారాయణపురం, రామవరపుపాడు స్టేషన్లు వచ్చేవి. రైల్వేవాళ్ళు రామవరపుపాడు నుంచి మధురానగర్ మీదుగా కొత్త లైన్ వేసిన తరువాత సత్యనారాయణపురం స్టేషన్ ఎత్తివేశారు.
జ్ణాపకం ఒక దాటలేని వంతెన
అధ్బుతంగా చెప్పారు. సత్యనారాయణపురం రైల్వే గేట్ అనగానే నాకు ఎంకౌంటర్ పత్రిక సంపదకుడు పింగలి దశరధరాం హత్య గుర్తొస్తుంది. మీ కవితకు దీనికి సంబంధం లేకపోయినా…
“జ్ణాపకం ఒక దాటలేని వంతెన”…అధ్బుతం
కల్పన గారూ కవిత చదివాకా ఒప్కటి చెప్పాలనిపించి రాసున్నాను.మరోలా భావించవద్దు.కవితలో సత్యనారాయణపురం అన్న మాట లేకుండా వుండి వుంటే నేను కూడా నా జ్ఞాపకాలతో సరిపోల్చుకుని వుండేదానిని.ఆ పేరు రాయడం వల్ల ఆ పేరుగల రైల్వేగేటు తో నాకు ఏ పరిచయం లేకపోవడం వల్ల మీ కవిత ని నేను ఫీల్ అవ్వలేకపోయాను.మీరు చెప్పాలనుకున్నది ఆ ఫలానా రైల్వేగేటు తో మీ అనుభవం అయితే శీర్షికలో వట్టి రైల్వే గేట్ అని పెట్టి వుంటే కవిత సగం వరకు అన్నా నేను అనుభవించేదానిని.ప్రస్తుతం ఆ రైల్వేగేటు తో మీ అనుబంధానిని ప్రేక్షకురాలిలా/పాఠకురాలిలా మిగిలిపోయాను.
చాలా బాగా రాశారండి. నా చిన్ననాటి రోజులను గుర్తు చేసింది మీ కవిత. దేశం కాని దేశం లో కాల చక్రం లో పడి ఈ యాంత్రిక జీవితం తో ఉరుకులు పరుగులు పెడుతున్న నా లాంటి ఏందరికో మీ కవిత చిన్న ఊరట.
ఈ జ్ఞాపకాలకు అల్జీమర్లు, అమ్నీషియాలు తెలియవు
ఇంతకు మించి ఎవరు మాత్రం ఏం చెప్పగలరు.
మనం ఓ గుప్పెడు స్వప్నాలం
కాకుంటే పిడికెడు జ్ఞాపకాలం అని.
సత్యనారాయన పురం రైల్వే స్టేషను వద్ద మా అక్క వాళ్లూ అద్దెకుండేవారు. ఓ పదిహేనేళ్ల క్రితం. మరల ఓసారి అక్కడ తిప్పించారు నన్ను.
నాస్టాల్జిక్ కవితలు లోతుగా గుచ్చుకొంటాయి.
అదొక తీపి బాధ
బొల్లోజు బాబా
kalpanagAru,my guess is right.you must be knowing about my father just as i know about yours’.nice to know about you.i’ll surely read all your posta and that award winning story.thanks again for visiting my blog.
సత్యనారాయణపురం స్టేషన్ మీదుగా కొన్ని సార్లు ప్రయాణం చేసిన నాకు ఆ స్టేషన్ గుర్తున్నప్పుడు సత్యనారాయణపురం జన్మస్థలమైన కల్పన గారికి ఆ స్టేషన్, పరిసరాలు బాగానే గుర్తుంటాయి.
The poem is excellent and a reflection of our past memories.
It may touch our hearts when we visit Satyanarayanapuram again in near future.
మీరు వ్రాసిన ఈ చిన్ని కవిత ఇప్పుడే చూశాను.
మా చిన్నప్పుడు ఉన్న సత్యనారాయణపురం రైల్వే స్టేషన్, ఆ స్టేషన్ వల్ల ఉన్న గేట్లు తద్వార ఏర్పడిన ట్రాఫిక్ సమస్యలు, అసమర్ధ గుమాస్తాలు ఆ సమస్యను పరిష్కరించినట్టుగా వాళ్ళ వెర్రి ఫైళ్ళల్లో వ్రాసుకున్నా, ఆ సమస్య తీరకపోగా, ఏవిధంగా జటిలమయ్యిందో వ్రాయబడ్డ కథనం. ఇందులో నేను అప్పటి మేయర్ శ్రీ జంధ్యాల శంకర్ గారితో ఆకాశవాణి విజయవాడ కేంద్ర వారి టెలిఫోన్ కార్యక్రమం ద్వారా మాట్లాడిన రికార్డింగ్ కూడా ఉన్నది. ఈ కింది లింకు సహాయంతో చదవండి/వినండి.
http://saahitya-abhimaani.blogspot.in/2012/02/blog-post_21.html